HISTORIA

Historia Devonii

 

Początki polskiej wspólnoty na Devonii związane są z przedwojenną historią Polskiej Misji Katolickiej w Londynie. Już w lipcu 1895 roku kard. Herbert Vaughan, arcybiskup Westminsteru, przy ogromnym zaangażowaniu s. Franciszki Siedliskiej, założycielki zgromadzenia sióstr nazaretanek, wydał dekret erygujący Polsko-Litewską Misję Katolicką, a pierwszym jej rektorem został ks. Antoni Lechert CR. Na przestrzeni lat różne były w Londynie miejsca sprawowania liturgii dla wspólnoty polskiej. Historia ta szczegółowo opisana jest w rozdziale historii Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii.
 

Sukcesywnie dojrzewał we wspólnocie projekt wybudowania lub nabycia miejsca na polską świątynię. W maju 1926 roku rektorem Polskiej Misji Katolickiej w Londynie został młody, pełen energii i najlepszych zamiarów, ks. Teodor Cichos SDB. Kiedy okazało się, że władze administracyjne uznały dzierżawiony kościół na Mercer Street za nie nadający się do użytku publicznego i nakazały jego natychmiastowe zamknięcie, znalezienie nowego miejsca dla polskiej misji stało się naglące. Ukonsytutował się nowy komitet budowy kościoła, który za protektora miał ministra Konstantego Skirmunta, posła RP w Londynie .
 

Po uciążliwych poszukiwaniach nowego miejsca, szczęśliwym zbiegiem okoliczności w 1929 roku doszło do wiadomości komitetu, że przy Devonshire Street  w dzielnicy Islington, znajduje się protestancki zbór, należący do sekty Swedenborgianów i wystawiony na sprzedaż za 4.000 funtów. Gotycki styl budynku, jak i jego wewnętrzny rozkład nadawały się znakomicie na kościół, mieszkanie rektora, biuro polskiej misji i pomieszczenia polskiej szkoły sobotniej. Kard. Bourne 11 listopada 1929 roku wyraził zgodę na kupno tego kościoła i sam udzielił 1.000 funtów pożyczki, aby go odrestaurować i dostosować do katolickich potrzeb liturgicznych.

Rozpoczęły się intensywne prace remontowe. Już 12 października 1930 roku kard. August Hlond, prymas Polski, w obecności kard. Francis’a Bourne’a, uroczyście poświęcił nowy kościół poświęcony Matce Bożej Częstochowskiej i św. Kazimierzowi. Odtąd, jak podkreślił główny celebrans uroczystości, skończyła się tułaczka polskich emigrantów w Londynie .
 

Ks. Cichos nie zaniedbywał spraw duszpasterskich. Zainicjował Stowarzyszenie Młodzieży Męskiej i Stowarzyszenie Młodych Polek, zorganizował chór parafialny. Przy kościele zorganizował bibliotekę parafialną, otworzył salę do zebrań, imprez towarzyskich oraz polski bar. W 1932 roku założył Towarzystwo Polsko-Katolickie. Dzięki jego staraniom powstały Koło Studentów-Polaków w Wielkiej Brytanii i Anglo-Polish Club. 27 maja 1935 roku odbyła się inauguracja polskiej szkoły parafialnej . Ponowną wizytę w polskim kościele złożył w styczniu 1935 roku kard. August Hlond, prymas Polski, tym razem, aby wziąć udział w pogrzebie abpa Westminsteru, kard. Bourne’a .

Pod koniec lat trzydziestych, kościół na Devonii przeżywał trudny okres. Wspólnota polska szybko starzała się i kurczyła, co rodziło obawy, że mała grupa Polaków może nie być w stanie utrzymać swojej placówki i jej duszpasterza. Kard. Arthur Hinsley pragnął jednak utrzymać polską placówkę w Anglii i gdy w 1938 roku ks. Cichos zaczął chorować i władze zakonne odwołały go do kraju, zwrócił się z prośbą do prymasa Polski z prośbą o nowego duszpasterza.
 

18 lipca 1938 roku nowym rektorem został ks. Władysław Staniszewski, dyrektor kancelarii prymasa Polski . W dniu wyjazdu kard. Hlond skierował do niego prorocze słowa: Po wielkiej wojnie, na jaką się zanosi, najprawdopodobniej tamtejsza kolonia polska powiększy się i jeżeli uda się utrzymać tę placówkę do tego czasu, to może się okazać opatrznościowym . Sytuacja materialna polskiej misji była nie do pozazdroszczenia. Wciąż ciążył na niej do spłacenia dług za zakup i remont polskiego kościoła. Ks. Staniszewski okazał się jednak wyśmienitym gospodarzem i spełnił pokładane w nim nadzieje .
 

Nowy rektor rozpoczął swoją działalność od wydawania oficjalnego periodyku misji. Już 24 grudnia 1938 roku wyszedł pierwszy numer Wiadomości Polskiej Misji Katolickiej w Londynie – Miesięcznika Informacyjnego, drukowanego w drukarni księży chrystusowców w Potulicach. 14 września 1938 roku złożył pierwszą wizytę u kard. Hinsley’a, który dwa miesiące później odpłacił rewizytą w polskim kościele.

W dniu wybuchu wojny okręty Polskiej Marynarki Wojennej znalazły się w portach angielskich . Ponieważ nie miały one kapelana, ks. Staniszewski odwiedzał je, odprawiał dla polskich załóg nabożeństwa, wygłaszał kazania i dawał marynarzom sposobność spowiedzi. 19 listopada 1939 roku na Mszę świętą do polskiego kościoła przyjechał premier i wódz naczelny gen. Władysław Sikorski w otoczeniu osób wojskowych i ambasadora RP. Podczas wieczerzy wigilijnej 1939 roku kościół na Devonii gościł uczniów z Daru Pomorza, których wojna zaskoczyła na Atlantyku .
 

Podczas wojny polski kościół stał się schronieniem zarówno dla przedstawicieli polskiego rządu na uchodźstwie, jak i dla tysięcy uchodźców z okupowanego kraju. Świątynia szybko zyskała miano „jedynego wolnego kościoła polskiego w Europie” . 23 czerwca 1940 roku odwiedził go prezydent RP Władysław Raczkiewicz, w towarzystwie Naczelnego Wodza, gen. Władysława Sikorskiego. Dwa dni później przybył biskup polowy gen. Józef Gawlina i zamieszkał na misji. Odtąd mały kościół polski stał się kościołem katedralnym wolnych Polaków . Wraz z przyjazdem prezydenta RP i Naczelnego Wodza Polskich Sił Zbrojnych, kościół urósł, jak się wyraził Edward Raczyński, ambasador RP, do rangi kościoła Polski Walczącej .
 

W tym trudnym czasie polski kościół otrzymał w podziękowaniu Bogu za ocalałe życie wiele cennych wotów i pamiątek, które do dzisiaj są dla odwiedzających świątynię znakiem wierności polskich żołnierzy walczących w obronie wolności naszej ojczyzny . To także w czasie wojny powstały zdobiące dziś świątynie witraże autorstwa profesora Adama Bunscha, polskiego artysty ze szkoły Mehoffera i Wyspiańskiego . O znaczeniu polskiego kościoła i niezwykłej posłudze jego rektora, ks. Władysława Staniszewskiego, w czasie działań wojennych można poczytać we wcześniejszym rozdziale poświęconym historii Polskiej Misji Katolickiej w tym wyjątkowym czasie.
 

Po wojnie praca duszpasterska na Devonii prowadzona była niejako dwutorowo ze względu na obecność ks. inf. Bronisława Michalskiego, wikariusza generalnego PSZ. Z drugiej strony ks. prał. Władysław Staniszewski od 1938 roku był rektorem PMK w Londynie i to on otworzył gościnne progi polskiego kościoła na Devonii. Jego serce przepełniała ogromna troska o losy ojczyzny, która po zakończeniu działań wojennych nie odzyskała niepodległości. Był bliski każdemu rodakowi, który z przyczyn politycznych nie mógł wrócić do kraju i zmuszony był do życia na wygnaniu. Wielu z nich osiedliło się w dzielnicy Islington, która należała do biedniejszych części stolicy. Ks. Staniszewski za główne zadanie postawił sobie organizację pracy duszpasterskiej wśród Polaków, których z miesiąca na miesiąc przybywało więcej do Wielkiej Brytanii.

Po zakończeniu działań wojennych na Wyspach Brytyjskich osiedliło się ok. dwustu tysięcy byłych polskich żołnierzy i cywilów. Było wśród nich stu dwudziestu księży. W 1947 roku z wizytą do Polski udał się kard. Bernard Griffin, arcybiskup Westminsteru, który w porozumieniu z kard. Hlondem, 15 września 1948 roku mianował ks. Staniszewskiego Wikariuszem Delegatem dla cywilnych Polaków w Anglii i Walii z władzą ordynariusza. Kościół na Devonii stał się wówczas kościołem rektorskim, ale pozostał też kościołem parafialnym dla Polaków zamieszkałych w północnym Londynie.
 

Nowe obowiązki ks. prał. Staniszewskiego sprawiły, że do pracy duszpasterskiej na Devonii musiał on wyznaczyć swoich współpracowników. Najpierw był nim ks. Jan Brandys, były szef duszpasterstwa polskiego wojska na Środkowym Wschodzie. Przez długie lata swego pobytu przy kościele na Devonii ks. Brandys, czy to w Misji czy w parafii, zawadą dla nikogo nie był. Nie mieszał się do administracji, z radą swą nikomu się nie narzucał. Zapytany o radę, czy o nią proszony, po rozważeniu sprawy chętnie jej udzielał. Urodzony proboszcz, mając długie duszpasterskie doświadczenie, najlepiej czuł się w konfesjonale. W każdą niedzielę w kościele na Devonii, już parę minut po 8-ej można było widzieć ks. Brandysa spowiadającego ludzi, którzy cisnęli się do niego, by przed nim się wyspowiadać. Z konfesjonału wychodził dopiero o 12-tej, a nieraz i po 12-tej. Dopóki mógł, śpiewał na Devonii Msze i głosił kazania, starając się odciążyć księży parafialnych. Brał chętny udział w słuchaniu spowiedzi wielkopostnych po polskich parafiach, udzielał jeszcze do niedawna rekolekcji. Był wyrozumiały, prostolinijny, bezkompromisowy, troskliwy o dobro dusz, bardzo koleżeński, wierny w przyjaźni. Dobry człowiek .
 

W 1950 roku proboszczem parafii został ks. Narcyz Turulski. Jako dobry ojciec i świetny organizator wyczuwał potrzeby wiernych gromadzących się w kościele. Zatroszczył się o los polskich dzieci zakładając pierwszą w powojennym Londynie Polską Szkołę Sobotnią. Zgromadził młodzież polską w Katolickim Stowarzyszeniu Młodzieży Polskiej, angażując ich w ten sposób w kreatywne i pozytywne działanie. Ksiądz Turulski był również współzałożycielem parafialnego chóru im. Feliksa Nowowiejskiego i organizatorem krucjaty szkolnej . Wspierał rektora w jego trosce o odnowienie kościoła polskiego, który został mocno zniszczony przez działania wojenne . Przy okazji remontu, otwarto pod kościołem dużą salę, mogącą pomieścić kilkaset osób .
 

W tym samym roku zakupiono budynek na Point Road na Canvey Island, u ujścia Tamizy, który nazwano Stella Maris. Niewielka parcela, z boiskiem do piłki nożnej i siatkówki, leżała na samym cyplu wyspy, w bezpiecznym, zacisznym miejscu, z łatwym dojściem do plaży. Ks. Turulski chciał stworzyć tu miejsce, gdzie rodziny i dzieci, które przeszły trudne lata wojenne, mogły przyjeżdżać na tanie wakacje i kolonie . Budynek szesnaście lat służył parafii, umożliwiając wakacje całej rzeszy polskich rodzin z parafii.

W święto Trzech Króli, 6 stycznia 1952 roku, delegat apostolski abp William Godfrey zapalił lampę Roku Świętego, którą papież Pius XII przekazał kościołowi polskiemu w Londynie. Tę marmurową lampę, uwieńczoną cierniową koroną ze złoconego brązu, która symbolizowała „wielkich nieobecnych” z krajów, w których komunistyczne rządy nie pozwoliły na odbycie pielgrzymki do grobu św. Piotra, zapalił w Rzymie Ojciec święty 2 grudnia 1950 roku . 
 

12 października 1955 roku uroczyście obchodzono srebrny jubileusz poświęcenia i oddania do użytku wiernych polskiego kościoła w Londynie . We wrześniu 1964 roku proboszcz zdążył jeszcze zakupić dom przy 20 Devonia Road, którego dochód z wynajmu był przeznaczony na rozwój parafialnej szkoły sobotniej. Zmarł nagle, 8 stycznia 1965 roku. Zastano go w pozycji klęczącej w oparciu o łóżko. Został pochowany na cmentarzu Kensal Green w Londynie.
 

Oficjalnego poświęcenia i otwarcia budynku przy 20 Devonia Road dokonał już kolejny proboszcz, ks. Marian Walczak, wcześniej od kilkunastu miesięcy duszpasterz na Ealingu. Był On w oczach naszych wielkim i godnym naśladowania przykładem, bo oceniając siły jakie Mu Bóg wymierzył i uznając stopień jaki Mu opatrzność Boża w kościele i społeczeństwie wyznaczyła, rozumiał swoje służebne posłannictwo kapłana Chrystusowego. Służył chętnie bliźnim jako szafarz tajemnic Chrystusowych; jako podpora i pomoc – zawsze jednaki, zawsze pogodny i zrównoważony, zawsze wyrozumiały i uczynny. Czarującym swym uśmiechem chciał wszystkim nieba uchylić. Był jednym słowem kapłanem według serca Bożego .
 

Radio Wolna Europa kontynuowało nadawanie transmisji niedzielnych Mszy św. z polskiego kościoła. Parafialny Chór im. Feliksa Nowoiejskiego uświetniał nabożeństwa swoim śpiewem, a kapłani londyńscy, jak o. Józef Warszawski SJ, ks. kan. Tadeusz Kirschke, ks. prał. Stanisław Bełch, ks. prał. Rafał Gogoliński-Elston, ks. inf. Władysław Staniszewski głosili płomienne, patriotyczne kazania, które podnosiły na duchu słuchających potajemnie wiernych w Polsce i Polaków rozsianych po całym świecie .

Parafia cieszyła się częstymi wizytami bp Władysława Rubina, który po śmierci abpa Gawliny został delegatem prymasa Polski do opieki nad emigracją i uchodźstwem polskim. Na ten czas przypadła niezwykle intensywna celebracja Tysiąclecia Polski Chrześcijańskiej, rozpoczęta już 1 stycznia 1966 roku uroczystą Mszą św., a swój punkt kulminacyjny osiągnęła 22 maja 1966 roku podczas centralnych obchodów na stadionie White City. 7 stycznia 1968 roku zainaugurowano działalność Koła Przyjaciół na Devonii, które pomagało w generowaniu środków finansowych na utrzymanie polskiego kościoła.
 

28 listopada 1969 roku zmarł ks. inf. Bronisław Michalski, dziekan generalny PSZ. 27 lutego 1970 roku odszedł do Pana niezwykle lubiany ks. prał. Jan Brandys. Niecałe pół roku później, 6 czerwca 1970 roku, w Royal Free Hospital zmarł ks. prał. Marian Walczak, po nagłej utracie przytomności w autobusie, wyczerpany duszpasterską pracą, w obecności ks. inf. Staniszewskiego, który udzielił mu sakramentu namaszczenia chorych.
 

Jego od października 1970 roku następca, ks. dr Karol Zieliński, rektor Polskiego Seminarium Duchownego w Paryżu, okazał się równie troskliwym pasterzem i dobrym gospodarzem na Devonii . U boku ks. inf. Staniszewskiego nabierał doświadczenia w pracy z polską emigracją w Anglii. W pracach remontowych wspierał rektora, który odchodząc do Laxton Hall na emeryturę chciał zostawić powierzony mu przed laty polski kościół w jak najlepszym stanie .
 

4 września 1974 roku, po przejściu ks. inf. Staniszewskiego na zasłużoną emeryturę, ks. Zielińskiemu doszły jeszcze obowiązki rektora PMK. Pełnił funkcje rektora i proboszcza przez ponad piętnaście lat. Był to czas wielu jubileuszów i uroczystości parafialnych. W 1979 roku uroczyście obchodził jubileusz 25-lecia swego kapłaństwa. Ceremonię tę uświetnił swoją obecnością kard. Franciszek Macharski, metropolita krakowski. 12-19 października 1980 roku parafia obchodziła złoty jubileusz swego istnienia. Głównym celebransem ostatniego dnia uroczystości był kard. Władysław Rubin. Okolicznościowe Słowo Boże wygłosił bp Jerzy Stroba, metropolita poznański .
 

30 maja 1982 roku wspólnota parafialna licznie wzięła udział w spotkaniu papieża Jana Pawła II z Polakami na stadionie Crystal Palace. 17 grudnia 1985 roku parafię na Devonii odwiedził kard. Józef Glemp, prymas Polski, podczas swej kilkudniowej wizyty duszpasterskiej w Wielkiej Brytanii. Prymasowi towarzyszył bp Jerzy Dąbrowski, zastępca sekretarza Generalnego Konferencji Episkopatu Polski .

W październiku 1991 roku ks. Zieliński poprosił kard. Glempa o zwolnienie go z obowiązków rektora PMK. Prymas przyjął jego rezygnację i mianował ks. Stanisława Świerczyńskiego jego następcą. W niedzielę 3-go listopada ks. Zieliński obchodził na Devonii swoje imieniny. Parafianie składali mu życzenia, śpiewali Sto lat! a on był w doskonałym humorze – radosny, towarzyski, rozmowny. Jakby zdjęty z jego ramion obowiązek Rektora PMK naprawdę przyniósł mu ulgę. Żartował, że sutanna jeszcze na niego pasuje i nie zamierza jej wieszać na kołku! Dwa tygodnie później zastano go martwego w łóżku. Zasnął spokojnie i sen naturalny zamienił się na sen wieczny. Śmierć jego zaskoczyła wszystkich, ale w szczególny sposób dotknęła naszą parafię, której był proboszczem przez dwadzieścia jeden lat . Zmarł 18 listopada 1991 roku.

Po jego śmierci proboszczem został rektor, ks. Stanisław Świerczyński. Zaraz po objęciu funkcji rektora wprowadził zwyczaj opłatków rektorskich, które miały na celu integrację działaczy społeczności polskiej wokół polskiego kościoła, by podziękować im za ich dotychczasowe zaangażowanie i zachęcić do dalszej współpracy. Jego inicjatywą było też rozpoczęcie na Devonii konferencji lutowych apostolstwa świeckich, które gromadziły delegatów wszystkich polskich parafii.
 

Po dwóch latach nowy rektor zorientował, że trudno jest pogodzić funkcję rektora i proboszcza tak dużej wspólnoty parafialnej. 8 maja 1993 roku mianował ks. Ludwika Czyża odpowiedzialnym za wspólnotę na Devonii . Nowy proboszcz dał się poznać jako wyborny kaznodzieja i dobry gospodarz . To w tym czasie podjęto się kolejnego solidnego remontu kościoła, aby przygotować go na stulecie Polskiej Misji Katolickiej, obchodzone w 1994 roku. Kościół został pięknie odnowiony, kamień wyczyszczony od zewnątrz i wewnątrz, dach i witraże zabezpieczone, nowe elektryczne przewody zainstalowane .
 

26 marca 1995 roku proboszcz ze wspólnotą parafialną obchodził srebrny jubileusz swego kapłaństwa. We wrześniu 1996 roku, po dwudziestu trzech latach posługi, parafię opuściły Siostry Wspólnej Pracy od Niepokalanej Maryi . W grudniu tego samego roku ks. Czyż został przeniesiony na Highate, a nowym proboszczem parafii został ks. prał. Teodor Poloczek, dotychczasowy duszpasterz w Coventry . Zapisał się w pamięci parafian jako dobry duszpasterz . 23 maja 1998 roku gościem na Devonii był kard. Józef Glemp, prymas Polski . 30 stycznia 1999 roku wspólnota cieszyła się 30-leciem sakry biskupiej abpa Szczepana Wesołego, częstego gościa parafii .
 

To jeszcze za jego czasów, w 2000 roku, rozpoczęto kolejny remont w parafii, tym razem w salach pod kościołem parafialnym. Jeszcze w tym samym roku proboszcz przeszedł na emeryturę, powrócił do kraju i zamieszkał w Domu Księży Emerytów w Katowicach. Jego następcą został ks. Dariusz Kuwaczka. To był zresztą czas, w którym księża pracujący na parafii zmieniali się bardzo często. Po roku ks. Kuwaczka został przeniesiony do Bolton, a na Devonii wymienił go ks. Andrzej Marcak. W 2002 roku proboszczem był już ks. Krzysztof Kozakiewicz.
 

Również w 2002 roku ks. inf. Świerczyński ze względów zdrowotnych odszedł na zasłużoną emeryturę i zamieszkał w niemieckim Braunschweig. Nowym rektorem Polskiej Misji Katolickiej został ks. prał. Tadeusz Kukla, dotychczasowy duszpasterz akademicki. Od tego czasu to on pełnił oficjalnie funkcję proboszcza parafii na Devonii, a kapłani nominowani na Devonię pełnili rolę księży odpowiedzialnych. To wówczas dokończono rozpoczęty kilka lat wcześniej remont. Sale pod kościołem zostały gruntownie odnowione, rozjaśnione i dostosowane do potrzeb dwudziestego pierwszego wieku. Zainstalowano nowoczesne centralne ogrzewanie, które objęło salę i kościół; położono nową, dębową podłogę w sali i przeprowadzono gruntowny remont domu pod czwórką . Funkcję księży odpowiedzialnych w tym czasie pełnili ks. Włodzimierz Skoczeń od 2004 roku, ks. Krzysztof Kawczyński od 2005 roku, ks. dr Janusz Paciorek od 2006 roku i ks. Krzysztof Ciebień od 2007 roku.
 

5 lutego 2005 roku parafia obchodziła 75-tą rocznicę konsekracji polskiego kościoła. Uroczystościom przewodniczył abp Józef Michalik, przewodniczący Konferencji Episkopatu Polski, razem z abpem Szczepanem Wesołym. Polska parafia na Devonii była inicjatorem dwóch wydarzeń odbywających się w Laxton Hall, które wpisały się w pastoralny kalendarz Polskiej Misji Katolickiej. Pierwszym był Wesoły Dzień Dziecka, gromadzący dzieci z wielu wspólnot parafialnych. Pierwsze takie spotkanie odbyło się 17 czerwca 2005 roku. Drugim natomiast stały się lednickie spotkania młodych, zainicjowane w 2008 roku, na których obecny był o. Jan Góra OP i jego „Siewcy Lednicy”.
 

W marcu 2010 roku ks. prał. Tadeusz Kukla przeszedł na emeryturę, a jego następcą został ks. prał. Stefan Wylężek, wieloletni administrator Fundacji Jana Pawła II i dyrektor Polskiego Instytutu Kultury Chrześcijańskiej w Rzymie. Jako rektor Polskiej Misji Katolickiej w Anglii i Walii pełni pieczę nad duszpasterstwem polskim i dociera tam, gdzie znajdują się potrzebujący duchowego wparcia Polacy. Jako kapłan aktywnie wspiera prace nad budowaniem więzi między Polakami w kraju i zagranicą, a zarówno między Polonią, a lokalnymi społecznościami na Wyspach. Aktywnie wspiera działalność polskich organizacji społecznych, kulturalnych, religijnych i kombatanckich. Chętnie pracuje też z młodzieżą, dba o ich rozwój nie tylko duchowy, ale przede wszystkim o poczucie tożsamości narodowej i miłości do ojczyzny. Młodzież jest bowiem przyszłością narodu i nie można pozwolić, aby zapomniała o swoich korzeniach, dlatego ks. prałat tak aktywnie bierze udział we wszelkiego rodzaju konferencjach naukowych, wygłaszając referaty, wykłady czy przemówienia, których celem jest rozbudzenie drzemiących w Polonii uczuć patriotycznych. Poprzez swoją działalność umacnia więzi między Polską i Polakami mieszkającymi w Wielkiej Brytanii – tym pierwszym pomaga zrozumieć Polaków na Wyspach, tych drugich z kolei sprowadza myślami do rodzinnego kraju .
 

We wrześniu 2016 roku ks. Ciebień po dziesięciu latach pracy powrócił do kraju. Proboszczem na Devonii w jego miejsce został ks. Bogdan Kołodziej, kapłan archidiecezji katowickiej. Młody duszpasterz ożywił życie parafialne. Okazał się też dobrym gospodarzem. Świadomy, że jest władarzem historycznej polskiej świątyni, w 2018 roku rozpoczął kolejne prace remontowe. Kościół pod wezwaniem Matki Boskiej Częstochowskiej i św. Kazimierza był ostoją dla każdego, kto w jego progach szukał oparcia i pomocy, czy to w pierwszych latach powojennych, czy dzisiaj, kiedy rzesze Polaków zawędrowały na te wyspy po przystąpieniu Polski do Unii Europejskiej. Parafia była wspólnotą, która przygarniała każdą kolejną falę emigrantów. Historia naszego kościoła to również historia polskiej emigracji; historia tej części narodu, którą los oraz sytuacje polityczne i ekonomiczne zmusiły do zamieszkania poza granicami Kraju. To historia walki o ducha narodu i niepodległość Polski. To nasza historia .

​

Rektorzy PMK (z rezydencją na Devonii)

Ks. Teodor Cichos SDB   1926-1938

Ks. inf. Władysław Staniszewski 1938-1974

Ks. prał. Karol Zieliński   1974-1991

Ks. inf. Stanisław Świerczyński   1991-2002

Ks. prał. Tadeusz Kukla  2002-2010

Ks. prał. Stefan Wylężek 2010-

 

Duszpasterze: Devonia

Proboszczowie

Ks. Jan Brandys 1947-1950

Ks. Narcyz Turulski          1950-1965          

Ks. Marian Walczak         1965-1970

Ks. Karol Zieliński             1970-1991          

Ks. Stanisław Świerczyński           1991-1993

Ks. Ludwik Czyż 1993-1996

Ks. prał. Teodor Poloczek             1996-2000

Ks. Dariusz Kuwaczka     2000-2001

Ks. Andrzej Marcak         2001-2002

Ks. Krzysztof Kozakiewicz             2002-2004

Ks. Włodzimierz Skoczeń             2004-2005

Ks. Krzysztof Kawczyński              2005-2006

Ks. dr Janusz Paciorek    2006-2007

Ks. Krzysztof Ciebień      2007-2016

ks. Bogdan Kołodziej      2016-

 

 

Asystenci              

Ks. Jan Brandys (rezydent)          1950-1970
Ks. Paweł Rzonsa             1959-1961

Ks. Jan Jaworski 1959-1962

Ks. Stanisław Cymbalista              1969-1970

Ks. Jan Szczesiak              1973-1974

Ks. Grzegorz Aleksandrowicz      1974-1975

Ks. Krystian Gawron       1975-1978

Ks. Janusz Tworek           1978-1980

Ks. Władysław Wyszowadzki      1978-1983

Ks. Eugeniusz Trojnar     1985-1986

Ks. Krzysztof Kozakiewicz             1986-1987

Ks. Aleksander Ożóg       1990-1992

Ks. Jan Zaręba   1992-1996          

Ks. Kazimierz Bidziński   1996-1997          

Ks. Bogdan Łukuć CRL    2003-2004

Ks. Stanisław Wąchała   2004-2006

Ks. dr Jerzy Tyc 2005-2006

Ks. Krzysztof Ciebień      2006-2007

O. Antoni Prosowicz OFM            2007-2009

Ks. Witold Kapuściński   2010-2012

Ks. Bartosz Rajewski       2012-2014

Ks. Bogdan Kołodziej     2014-2016

Ks. Leszek Buba 2016-2018

Ks. Jacek Małecki             2018-2019

Ks. Jacek Michalski          2018-2020

ks. Tomasz Męzyk           2020-

​

Historia parafii na podstawie książki

125-lecie JUBILEUSZ POLSKIEJ MISJI KATOLICKIEJ W ANGLII I WALII
Praca pod redakcją ks. Krzysztofa Tyliszczaka, ks. Władysława Wyszowadzkiego i ks. Romualda Szczodrowskiego
Londyn 2019